Wzmianki o niej spotykamy w dokumentach z 1155 i 1289 roku. 5 XII 1309r książę Henryk III Głogowski za radą swojej żony Matchtyldy podarował Siciny jako swoją posiadłość opatowi cystersów w Lubiążu Ulrychowi. Odtąd Siciny były ściśle związane z zakonem cystersów aż do ich sekularyzacji i konfiskaty majątku klasztornego przez państwo pruskie w 1810 roku.

   Papież Marcin V zatwierdził w 1424 roku przekazanie kościoła parafialnego w Sicinach klasztorowi w Lubiążu.
Najstarsza świątynia w Sicinach była budowlą drewnianą. W XV wieku zastąpiono ją budowlą kamienną, której wizerunek zachował się na sufitowym fresku hali wieżowej obecnego kościoła w Sicinach, wybudowanego w stylu barokowym w latach 1736 – 1740.
   10 IV 1736 r. opat z Lubiąża Konstanty Beyer położył kamień węgielny pod nową świątynię, którą zbudował Marcin Frantz z Legnicy z pomocą Antoniego Kollnera i dwunastu murarzy. Poświęcenia nowego kościoła w Sicinach w dniu 28 X 1740 r. dokonał opat Beyer. Prace związane z wyposażeniem i dekoracją wnętrza kościoła zostały zakończone w latach 1741 – 1742. ołtarz główny wraz z rzeźbami wykonał Józef Mangoldt z Wrocławia. Obraz ołtarzowy przedstawiający św. Marcina namalował Christian Filip Kentum, a malowidła sklepienne zostały wykonane przez uczniów Bentuma: Jana Antoniego Feldera i Ignacego Axera.
   Wśród wielu obrazów i rzeźb, szczególnie cenna jest rzeźba z XV w. (zachowana z poprzedniego kościoła) przedstawiająca Madonnę z Dzieciątkiem. Najdłużej trwała budowa wieży. Prace przy jej budowie zostały przerwane w związku z wojną siedmioletnią i bardzo wysokim opodatkowaniem klasztorów śląskich przez Fryderyka Wielkiego – króla Prus. Budowę 62 –metrowej wieży według projektu Franciszka Jana Tadeusza Storcha ukończono dopiero w 1774 r.
6 VII 1777 r. nastąpiła uroczysta konsekracja kościoła w Sicinach przez wrocławskiego biskupa von Sommerfelda.
Kościół został wyposażony w organy, które zostały wykonane w Górze Śląskiej w 1860 r. Po długim czasie eksploatacji przeprowadzono ich remont w 1987 r. Natomiast w 1910 r. zainstalowano zegar, który rozbudowano w 1929 r. a w roku 1993 przeprowadzono remont i dodano urządzenie elektryczno-mechaniczne do nakręcania zegara.
W roku 1889 poddano kościół renowacji. W latach międzywojennych pokryto wieżę blachą miedzianą i otynkowano kościół. Natomiast w latach 1978-1979 pokryto dach kościoła nową dachówką i ponownie otynkowano kościół. Konserwacji 13 obrazów z kościoła parafialnego dokonano w latach 1988-1997.
   Św. Marcin urodził się ok. 316 r. w Samarii na terenie dzisiejszych Węgier. Kształcił się w Pawii (Italia) i tam w 15 roku życia zetknął się z chrześcijaństwem. Został katechumenem. Wstąpił do gwardii cesarskiej. Jako młody oficer odbywał służbę wojskową w Galii. Tam właśnie, w Amiens, przeżył następujące zdarzenie: Pewnego zimowego ranka Marcin napotkał zziębniętego żebraka. Bez wahania przeciął swój płaszcz na pół i przykrył półnagiego żebraka. We śnie ukazał się mu okryty ową połową płaszcza Chrystus, który powiedział: ” Marcin, jeszcze katechumen, dał mi płaszcz ”. Marcin jako żołnierz przyjął chrzest święty na Wielkanoc 334 roku. W 356 r. w okolicach Wormacji opuścił armię, by udać się do Poitiers i zostać uczniem św. Hilarego. Następnie powrócił w rodzinne strony i pozyskał dla Chrystusa swoją matkę. Doznawszy wielu przykrości od arian, ponownie udał się na Zachód. Osiadł jako pustelnik na wysepce Gallinaria w pobliżu Genui. Po zwolnieniu św. Hilarego z wygnania św. Marcin spotkał się z nim powtórnie w 360 r. i przyjął święcenia diakonatu i kapłaństwa. Wkrótce potem (361) w Liguge założył klasztor, który dał początek życiu zakonnemu w Galii. Dziesięć lat spędzonych w Liguge przyniosło Marcinowi sławę wielkiego cudotwórcy. Toteż gdy umarł biskup Tours Liboriusz, lud, wbrew protestom hierarchii kościelnej, wybrał na biskupa Marcina, którego podstępnie sprowadzono do Tours i 4 lipca 371 r. założył następny klasztor, który, łącząc modlitwę z pracą apostolską, długo promieniował w okolicy duchową kulturą i wychował wielu znakomitych biskupów. Św. Marcin wraz ze swoimi mnichami ruszył na wieś galicyjską, aby tam szerzyć chrześcijaństwo. Jako biskup regularnie odwiedzał parafie swojej diecezji, był niezwykle aktywnym misjonarzem. Docierał do najdalszych zakątków diecezji, a także poza jej granice, pieszo, na grzbiecie osła lub szlakami wodnymi. Cieszył się opinią świątobliwego kaznodziei i cudotwórcy. Jak niegdyś w Amiens, zawsze współczuł nędzy ludzkiej, np. obejmując trędowatego w Paryżu, broniąc torturowanych więźniów, czy ujmując się nawet za heretykami, którym groziła śmierć.
   Św. Marcin zmarł w Cannes, w czasie powrotu z wyprawy duszpasterskiej 8 listopada 397 r. Pochowano go w Tours w trzy dni później i dzień 11 listopada – stał się na całym Zachodzie dniem poświęconym czci św. Marcina.