Obecnie górujący nad okolicą kościół p.w św. Marcina nie jest pierwszą budowlą kościelną w tym miejscu. Pierwotny kościół, znany tylko z przekazów, powstały przed rokiem 1289 prezentował formę typowej wiejskiej, drewnianej świątyni gotyckiej. W XV wieku zastąpiono ją budowlą kamienną, której wizerunek zachował się na sufitowym fresku kruchty podwieżowej obecnego kościoła, w sali jadalnej pobliskiego pałacu oraz licznych sprawozdań wizytacyjnych. Widoczny kościół był założeniem trójczłonowym z dominującą kwadratową w rzucie wieżą, wydłużoną nawą pokrytą płaskim stropem belkowym, oraz prezbiterium. Budowla usytuowana byłą z zachodu na wschód. Przy kościele mieścił się cmentarz, a całość otoczona była murowanym ogrodzeniem z dwoma wyjściami. Nad jednym z nich, prowadzącym do usytuowanego po stronie wieży kościelnej budynku prepozytury widnieje renesansowy kamienny portal.
   Dodatkowych informacji dostarczają XVIII – wieczne sprawozdania wizytatorów. Informują one, że dach jest pokryty gontem, a kościół posiada trzy dzwony i zegar. Pojawia się też informacja o murowanej, pokrytej sklepieniem zakrystii usytuowanej w pobliżu głównego ołtarza oraz o wzmocnieniu 5 polichromowanymi kolumnami stropu nawy uszkodzonej w 1624 r. Do wnętrza pokrytego ceglaną posadzką prowadziły 3 wejścia, z których 2 poprzedzały kruchty. W 1687 roku kościół wyposażony był w cztery ołtarze, a dziesięć lat później wzbogacił się o jeszcze jeden. Murowany ołtarz główny przedstawiał w środku obraz Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, która uważana była za patronkę kościoła, wyżej znajdowała się postać św. Marcina. Obok stały dwie rzeźby ulubionych świętych zakonu cystersów – Bernarda i Benedykta. Część tego ołtarza znajduje się obecnie w pobliskiej Czerninie i stanowi środkową część głównego ołtarza przedstawiającego koronację Maryi. Jest to jeden z najpiękniejszych ze wszystkich zachowanych ołtarzy składanych na Śląsku. Ze starego sicińskiego kościoła pochodzi też mniejszy ołtarz składany w kościele w Osetnie koło Góry. W 1772 roku boczne ołtarze poświęcone były: Najświętszej Maryi Pannie, św. Krzyżowi, św. Bernardowi i Matce Bożej Bolesnej. W kościele znajdowała się też krypta fundatorów ołtarza św. Krzyża, rodziny Kreckwitzów z płytami nagrobnymi, które podczas barokowej przebudowy przeniesiona na cmentarz przykościelny. Kilka z pośród nich znajduje się obecnie w murze otaczającym kościół.
   Gdy w I poł. XVIII wieku stary kościół groził zawaleniem, był za mały i nie mógł pomieścić stale rosnącej liczby wiernych, Konstanty Bayer opat cysterski klasztoru w Lubiążu zdecydował się zburzyć go i zastąpić nowym. Władze zakonne podejmując budowę nowego kościoła pragnęły również by stał się on przeciwwagą dla silnych okolicznych ośrodków protestanckich. Biskup Marcin z Tours-patron kościoła musiał być nie tylko jeźdźcem o łagodnym usposobieniu, lecz przede wszystkim wojownikiem i krzewicielem prawdziwej wiary.
   Nowy, barokowy kościół wybudowano w latach 1736 – 1740 ustawiając go osią podłużną przesuniętą o 450 względem osi pierwotnej. Takie rozwiązanie umożliwiało równoczesną pracę rozbiórkową przy starej świątyni i prowadzenie prac budowlanych przy nowej. Architektem był bardzo znany już na Śląsku i doświadczony mistrz budowlany Martin Frantz z którym to 18 lutego 1736 r. zawarto kontrakt budowlany (prawdopodobnie autorem projektu kościoła był syn Martina, 24 – letni Karol Martin Frantz). Zgromadzeniem niezbędnych materiałów zajął się prepozyt siciński Guillelmo Steiner, a prace rozpoczęto od burzenia istniejącego budynku i całkowitego rozebrania wieży. 12 marca 1736 r. rozpoczęto kopanie fundamentów, a 10 kwietnia położono węgiel kamienny. Wkrótce prace przerwano z powodu konieczności przeprowadzenia naprawy szkód powstałych przy pożarze budynków probostwa i dopiero w lipcu roku następnego podjęto roboty przy kościele. Posuwały się one bardzo szybko. Artystyczne wyposażenie kościoła rozpoczęto w 1738 r. dbając o to by wystrój wnętrza był również ściśle związany z rolą jaką miał odegrać w walce z reformacją, czyli do „walki i zwycięstwa”. W maju tego roku zostaje zlecone na sumę 100 dukatów wykonanie ołtarza i ambony znanemu wrocławskiemu rzeźbiarzowi Franciszkowi Józefowi Mangoldowi. Końcem 1740 r. zostały również za sumę 100 dukatów wykonane malowidła sklepienne przez Jana Antoniego Feldera i Ignacego Axera – uczniów Bentuma. Obraz olejny umieszczony na głównym ołtarzu, a przedstawiający ostatnie chwile życia patrona kościoła św. Marcina malował osobiście Christian Filip Bentum. Za swą pracę otrzymał 250 florenów. Jak relacjonuje księga kościelna w 1740 roku „budowla jest kontynuowana przez 20 murarzy”. Stała już cała konstrukcja kościoła, brakowało tylko wieży i szeregu ozdób. Skromna bryła zewnętrzna na planie greckiego krzyża zupełnie nie zapowiadała wspaniałego, jednonawowego wnętrza z kopułą w centrum, które i dziś wydaje się większe i przestronniejsze niż jest w rzeczywistości. 28 października 1740 r. kościół budowany „czcigodnemu księdzu opatowi Konstantemu ku pociesze, radości wszystkich obecnych, a szczególnie własnych parafian” został poświecony przez lubiąskiego opata Bayera. W latach 1741 – 1742 zostało zakończone wyposażenie artystyczne i rękodzielnicze kościoła. Mangold wyrzeźbił wielkie figury głównego ołtarza i wykończył ambonę. Pozostała do wykończenia wieża przy której prace trwały bardzo długo, przerywane trudnościami wynikłymi z wojny siedmio letniej i bardzo wysokim opodatkowaniem klasztorów śląskich przez Fryderyka Wielkiego – króla Prus. Dopiero następca Bayera, opat Tobiasz Stusch wydał 3 kwietnia 1753 r. polecenie jej ukończenia i istotnie 17 września tego roku zatknięto na niej gałkę z krzyżem, a w roku następnym wykonano w przyziemiu wieży portal o czym świadczy umieszczona na nim data „1754”. Było to jednak rozwiązanie prowizoryczne. Brakowało jeszcze jednej kondygnacji i kopuły. Ostateczne ukończenie 62 – metrowej wieży projektu Franciszka Jana Tadeusza Strocka miało miejsce dopiero w 1774 r., a 6 lipca 1777 r. nastąpiła uroczysta konsekracja przez wrocławskiego biskupa von Sommerfelda.
   Barokowy kościół przetrwał do naszych czasów w formie prawie zupełnie nie zmienionej. Prowadzono tylko pewne prace malarskie we wnętrzu i naprawy dachu. W 1860 r. wyposażono kościół w organy wykonane w Górze Śląskiej. W 1889 r. poddano kościół renowacji przywracając barwność kolorów i malowideł ściennych. W 1901 r. zainstalowano nowy zegar, który rozbudowano w 1929 r. (od 1923 r. posiada urządzenie elektryczno mechaniczne) W latach międzywojennych pokryto wieże blachą miedzianą i otynkowano ściany. W latach powojennych pomalowano wewnętrzne ściany do wysokości balkonów oraz wymieniano pokrycie dachowe. W latach 1988- 1997 dokonano konserwacji 13 wewnętrznych obrazów.